Abstract
قدمت زبان و ادب فاسی در ھند بہ ھزار سال می رسد وقبل از آنکہ ھندوستان مستعمرہ بریطانیا شود فارسی دومین زبان رسمی وزبان فرھنگ ودانش این کشوربود۔ مھاجرت سرایندگان ، دانشوران ، عارفان و ھنرمندان ایرانی بہ شبہ قارہ ھند عوامل گوناگونی دارد کہ ذکر آن دراین مقالہ نمی گنجد۔ اکثر شعرا و فضلای ایرانی دردورہ امپراطوری مغول بہ شبہ قارہ وارد شدند و در مراکز مختلف استقرار یافتند و از ھنر و علم و فضل خود ، اھالی آن جاھا را مستفیض و بھرہ ور کردند۔ فخرالدین عراقی ، عرفی شیرازی، کلیم کاشانی، طالب آملی، نظیری نیشابوری، صایب تبریزی و دھھا نفر شاعر ایرانی بہ شبہ قارہ رسیدہ و رنگارنگی فرھنگ ھندی را با سخنان دلنشین فارسی آمیختہ ، با مضمون سازی ھای ظریف و معنی ھای باریک شعرھای دلنشین ودلنوازی سرودند۔نگارش حاضر پیرامون عرفی شیرازی است کہ بوسیلہ شعر زیبایش خدمات شایانی را انجام دادہ است۔ اگرچہ عرفی غزل ھای دلنشینی را سرودہ اما در قصیدہ سرایی نیز تاب توان ھنری را از خود نشان دادہ است و در اینجا محور اصلی تحقیق قصیدہ عرفی است ۔
چاند بی بی، سیدہ. (2022) علواندیشہ عرفی در قصایدش, Anahita, volume 9, Anahita.
-
Views
246 -
Downloads
54
