Abstract
شروع حکومت‌های مستقل در ایران بعد از اسلام، تألیف آثار تاریخ نگارانه ی سلسله‌ای و محلی به زبان فارسی را به دنبال خود داشت. این آثار که بیشتر با هدف مشروعیت بخشی به خاندان حاکم و یک کنش سیاسی بود موجب یک پروسه در تاریخ سیاسی ایران تحت عنوان تاریخ سنتی شد. این نوع تاریخ‌نگاری متأثر از تاریخ‌نگاری عربی – اسلامی بر قرآن، ایام العرب و اسرائیلیات مبتنی بود. گفتمان غالب این دوره طولانی در ایران عبرت‌آموزی و مشروعیت بخشی بود. بعد از این دوره مقدمات تاریخ‌نگاری مدرن از زمان آشنایی ایرانیان با روش‌های تحقیق اروپایی در دوره قاجار آغاز شد. درنتیجه شکست ایرانیان از روسیه، توجه شماری از ایرانیان به رمز ترقی غرب جلب شد. با تأسیس دارالفنون در 1268ق. و سپس بعدها گشایش مدرسه‌ی علوم سیاسی در 1317ق. و تدریس تاریخ در این دو مدرسه، عامل آشنایی با تاریخ‌نگاری غربی شد. و این‌گونه تاریخ‌نگاری مدرن در ایران پا به عرصه ظهور نهاد که گفتمان غالب آن مردم‌گرایی بود. در این پژوهش سعی می¬شود با استفاده از روش توصیفی- تحلیلی به روند گذار تاریخ‌نگاری در ایران از سنتی به مدرن را مورد بررسی قرار داده و سپس بینش و گفتمان غالب این مسیر طی شده‌ی تاریخ در امروز را مورد توجه قرار بدهیم.
محمدی،ذکرالله . (2022) سیر تکوین علم تاریخ نویسی در ایران (گذر از تاریخ‌نویسی سنتی به مدرن در ایران دوره اسلامی), Anahita, volume 9, Anahita.
-
Views
236 -
Downloads
48
